نگاه نو

اجتماعی-سیاسی

نگاه نو

اجتماعی-سیاسی

وقتی تیر سعودی‌ها در منامه به سنگ می‌خورد

محمدحسین جعفریان

با گذشت چند روز از بیانیه شدید‎اللحن سردار سلیمانی خطاب به حاکمان بحرین با مضمون هشدار نسبت به سرنوشت «شیخ عیسی قاسم» رهبر شیعیان این کشور، هنوز عکس‎العمل خاصی از سوی سران بحرینی مشاهده نشده است. این موضوع نشانگر آن است که بیانیه مذکور، تأثیر قابل پیش‌بینی خود را داشته است؛ بویژه آنکه در پی صدور آن، بسیاری از چهره‌های سرشناس جهان اسلام و مراجع تقلید نیز مواضع محکم و تحسین‎برانگیزی در حمایت از شیخ عیسی و مخالفت با این اقدام شرم‌آور دیکتاتوری حاکم در منامه اتخاذ کردند. آیت‎الله سیستانی مرجع عالیقدر شیعیان در نجف، عموم مراجع تقلید در ایران، گروهی از چهره‌های سیاسی و مراجع تقلید افغانستان و پاکستان، رهبر حزب‌الله لبنان و...، همه و همه مواضع همسو و یکدستی در این خصوص اتخاذ کردند.   این اتفاق نشان داد اگر این یکپارچگی در موارد دیگر نیز وجود داشته باشد، می‌توان بسیاری از دسیسه‏های جریان تندرو وهابی و وابسته به حکام مستبد منطقه‌ای را خنثی کرد. در ماجرای حمایت از شیخ عیسی قاسم، بخشی از مراکز و مراجع بین‌المللی نیز سرانجام از خواب و بی‌تفاوتی سؤال‎برانگیز خود درباره جنایات جاری در بحرین بیدار شده و نقشه شوم سلب تابعیت وی را محکوم کردند. در چنین وضعی دستگاه دیپلماسی ما صاحب موقعیتی طلایی است تا بتواند از این فرصت جهانی و همراهی مراکزی نظیر سازمان ملل، برای افشای فشارها و خونریزی‌هایی که در بحرین جریان دارد، بهره ببرد. آشوب‎های منطقه‌ای مانند بالاگرفتن نبردها در عراق و سوریه و حمله آل‎سعود به مردم مظلوم یمن سبب شد تا در یک سال اخیر رسانه‌ها و افکار عمومی جهان کمتر به جنایات رژیم آل‎خلیفه در سرکوب مردم بی‎گناه بحرین بپردازند. از سوی دیگر، بدیهی است که سعودی‌ها پس از به‎شهادت‏رساندن «شیخ نمر» و بی‌تفاوتی نهادهای بین‌المللی، رژیم آل‏خلیفه را تشویق کردند تا سیاست مشابهی را در سرکوب مخالفان پیش بگیرد. اما این بار تیر آنها به سنگ خورد. بی‌گمان اگر در ماجرای جنایت سعودی‌ها نیز همین مقاومت‎ها تدارک دیده می‌شد و همین یکپارچگی رخ می‌داد، امروز شیخ نمر زنده بود. اتفاق اخیر باید درسی برای شیعیان پراکنده در منطقه و جهان باشد تا در آزمون‎های اینچنینی، فارغ از هر اختلاف سلیقه‌ای، یک‎صدا و متحد در کنار هم قرار گیرند تا دشمنان خود را به زانو درآورند. در این میان، تلاش برای جلب نظر نهادهای بین‌المللی و حقوق بشری و نیز رسانه‌ها و افکار عمومی جهان در این برهه‌ها از اهمیت ویژه‌ای برخوردار است؛ کاری که نیاز به برنامه‌ریزی یک تشکیلات رسمی و باتجربه نظیر وزارت خارجه کشورمان دارد. لازم است در این قبیل موارد وزارت خارجه ما در نقش هماهنگ‎کننده مؤثر این جزیره‌ها، با تمام توان به میدان بیاید نه آنکه نظامیان علاوه بر کار تخصصی خود مجبور شوند جور کم‏کاری آنان را نیز به دوش بکشند.

نظرات 0 + ارسال نظر
امکان ثبت نظر جدید برای این مطلب وجود ندارد.